غبارم می کشد محمل به دوش نالهٔ دردی

که از وحشت نگیرد دامن اندیشه اش گردی

به توفان تماشای که از خود رفته ام یارب ؟

که گردم می دهد یاد از نگاه جلوه پروردی

خرد را در مقام هوش تسلیم جنون کردم

به حال خوبش هم باز آمدن دارد ره مردی

تماشای سواد عافیت برده ست از خویشم

مگر مژگان بهم آردکسی تا من کنم گردی

درین غفلت سرا از یاس بردم فیض آگاهی

گلاب افشاند همچون صبح بر رویم دم سردی

جرس آتش زنم دود سپندی پرفشان سازم

به دوشم تا به کی محمل کشد فریاد بیدردی

چسان با صفحهٔ افلاک سازد نقش آزادم

غبارم دامن مژگان نگیرد چون نگه فردی

شبستان جسد پاس از دل بیدار می خواهد

جهانی خفته است اینجا و پیدا نیست شبگردی

بجستیم آخر از قید طلسم نارساییها

شکست بال قدرت گشت بر ما چنح مردی

ز بس چون شمع بیدل با شکست رنگ درجوشم

ز هر عضوم توان کرد انتخاب چهرهٔ زردی